Ο διαρρήκτης της γειτονιάς σας, σας καλωσορίζει από τις διακοπές!

20 Αυγούστου 2015

Πέμπτη μεσημέρι, γύρω στις 3 χτυπάει το κινητό. Είναι η κόρη μου.

-Γυρίσατε;

-Ναι, μόλις. Να σου πω μπαμπά, μπήκανε στο σπίτι!

Σοκ!!

-Δηλαδή;

-Έχουν μπει στο σπίτι και είναι σα βομβαρδισμένο. Έχω καλέσει το 100. Δεν μπήκα μέσα, ότι είδα από την είσοδο.

-Έχουν σπάσει την πόρτα;

-Όχι. Η αυλόπορτα, η κάτω και η πόρτα όλες κλειδωμένες. Μάλλον από την κουζίνα μπήκαν.

-Καλά, κατέβα κάτω να περιμένεις τους αστυνομικούς και μην μπεις μόνη σου πριν έρθουν. Εμείς ετοιμαζόμαστε και θα έρθουμε. 

 

Ακολούθησαν και άλλα τηλεφωνήματα, μίλησα και με τον αστυνομικό όταν ήρθε και με το πλοίο στις 7 φύγαμε. Εν τω μεταξύ έχω αρχίσει και ηρεμώ. Ευτυχώς δεν ήταν το παιδί μέσα να έχουμε άλλα χειρότερα, τόσα ακούμε. Είμαστε καλά, δεν έχουν γίνει άλλες ζημιές όπως μαθαίνω από το επόμενο τηλεφώνημα. Θα δούμε τι μας πήρανε και τέλος καλό όλα καλά!

Οι εικόνες που αντίκρισα σαν φτάσαμε με σοκάρανε περισσότερο.

Είχανε χρόνο στη διάθεσή τους και δεν αφήσανε σπιθαμή να μην την ψάξουνε.

Όλα τα συρτάρια άδεια με το περιεχόμενο στο πάτωμα,

το ίδιο και οι ντουλάπες, κυρίως τα πατάρια τους. Αυτοί έψαχναν για χρήματα. Δεν είχαμε και δεν βρήκανε. Κάτι λίγα χρυσαφικά είχαν περισσότερο συναισθηματική παρά οικονομική αξία. Τους τρεις φορητούς υπολογιστές που πήραν μάλλον χάρη μας κάνανε. Με προβλήματα και παμπάλαιοι.

Μας πήραν όμως τα διαβατήρια και μάλιστα πήραν και ένα δεματάκι με τα παλιά διαβατήρια (από το 1984) που κράταγα για ενθύμιο!!!!

Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι αυτή καθεαυτή η παραβίαση του προσωπικού μου χώρου και το αίσθημα πως δεν μπορείς να είσαι πουθενά ασφαλής.